GMC Yukon – Murica, f*ck yeah!

O ile mi wiadomo, wielu z Was (swoją drogą – ile to jest wiele spośród k. 17 osób?) najbardziej w okresie mej bezczynności pisalniczej brakowało miksów. Dlatego też zacząłem od miksiora – co prawda malutkiego, ale na początek dobre i to. Jednak zdaję sobie sprawę z tego, że niektórzy (czyli k. 6 osób) znacznie bardziej czekają na test, tradycyjnie już ze szczególnym uwzględnieniem zdatności do transportu sprzętu basowego. A cóż – poza Cegłą – może lepiej nadawać się do takich celów, niż wielkie, kanciaste amerykańskie żelazo?

A takim właśnie żelazem jest GMC Yukon pierwszej generacji.

GMC Yukon – co zacz

Yukon został zaprezentowany po raz pierwszy w czasach, gdy była pani premier rzucała kamieniami w dinozaury, zaś ludzie, którzy wtedy chodzili do podstawówek (w tym ja), dziś na wixapol mówią „jakaś skakanina dla gówniażerii”, by po chwili uskarżać się na ból kręgosłupa. Konkretnie zaś w 1990 roku.

I… w sumie to widać.

Sylwetka Yukona od razu zdradza pochodzenie i wiek tego wozu. Amerykańskie SUVy z czasów, gdy określenie SUV jeszcze nie zdążyło wydostać się z czeluści okrężnic korporacyjnych marketingowców, są niezwykle charakterystyczne: pozaokrąglane na rogach mastodonty złożone z dwóch z grubsza prostopadłościennych pudeł, spoczywające na kołach obutych w wielkie, baloniaste opony.

Wrażenia wizualne pociągają za sobą domysły natury technicznej: wielka jak teksański stek buda na pewno oparta jest na ramie o masie pozwalającej na posiadanie własnego pola grawitacyjnego, całość natomiast musi być napędzana v-ósemką o pojemności ok. pięciu silników współczesnych europejskich kompaktów i mocy dwóch. I, rzecz jasna, tak jest również w tym przypadku.

Czy stereotypowo amerykańskie jest zatem również wnętrze?

No jacha.

GMC Yukon – jak się w tym siedzi

Otóż… wygodnie. Bardzo.

Obite grubą, mięsistą skórą fotele są mięciutkie jak pianki opalane przez skautów nad ogniskiem i wystarczająco obszerne by pomieścić ukształtowany mcdonaldową dietą zad. Miejsca zarówno z przodu jak i z tyłu wystarczy, by mogli się tam rozsiąść zawodnicy NBA, zaś widoczność pozwala na bezproblemowe doglądanie stada bawołów.

Rzecz jasna nie mogło tu zabraknąć sybarycko-amerykańskiego wyposażenia. Fotele można ustawiać przy pomocy elektrycznych silniczków (sterowanych wyjątkowo malutkimi, trudnymi do znalezienia guziczkami), elektryka, rzecz jasna, opuszcza i podnosi wszystkie szyby, zaś przed skwarem prerii chroni wyjątkowo wydajna klima. Dziś to niby standard w tej klasie, pamiętajmy jednak, że Yukon został zaprezentowany w 1990 roku, zaś granatowy egzemplarz wyjechał z fabryki w Janesville 7 lat później. Szacun.

Niestety, dużo mniejszy szacun należy się za jakość wykończenia wnętrza. Absolutna olewka Jankesów w temacie tworzyw używanych np. do wytworzenia deski rozdzielczej jest dla nas, Europejczyków, równie szokująca, co stężenie hormonów w ichniejszych kurczakach. Określenie „przetworzone kubki po jogurtach” nie smyra nawet powierzchownie tematu badziewności plastików otaczających kierowcę i pasażerów Yukona. Podejrzewam, że zostałyby one odrzucone przez dział kontroli jakości w fabryce ZAZ. I to bez względu na wolumen spożytego uprzednio samogonu.

Na szczęście pasażerowie przedziału towarowego nie mają tu na co narzekać. I to nie tylko dlatego, że zazwyczaj nie są wyposażeni w organ mowy.

GMC Yukon – czy można tym wozić bas

Można. Niejeden. I nie dwa. I podejrzewam, że nie piętnaście.

Do bagażnika, który należałoby tu raczej nazwać Sezamem, można dostać się wygodnie otwierając dwuskrzydłowe odrzwia, a następnie… dałoby się wejść do środka, urządzić skromne, przytulne mieszkanko i dość komfortowo pójść spać. Ilość miejsca w kufrze sprawia, że bez większych bólów dałoby się tu przewieźć sprzęt całego zespołu – a i sam zespół zmieściłby się bez problemu, gdyż składanie dzielonego oparcia tylnej kanapy raczej nie byłoby potrzebne.

Tylko nie należy sadzać bębniarza z przodu. Niebezpieczeństwo, że uzna tworzywo deski rozdzielczej za wafel ryżowy i bezceremonialnie poczęstuje się kawałkiem, rozsiewając okruszki na dywaniku, jest zbyt wysokie.

GMC Yukon – czy da się tym jeździć

Zacznijmy od kwestii podstawowej w zakresie zdatności do przemieszczania się, czyli silnika. A ten… jest. Oj, jest. Choć w tym przypadku niełatwo go znaleźć.

Pod gigantyczną maską Yukona jest tyle miejsca, że potężne V8 o klasycznej dla wyrobów General Malfunctions pojemności 5,7 litra zwyczajnie tam ginie, przykryte znacznymi ilościami wszelakiego osprzętu. Może dlatego w Stanach mówi się na to „small block” – w porównaniu do dostępnego tu miejsca rzeczywiście jest raczej small.

Small – przynajmniej jak na tę pojemność – jest również koniomoc, czyli horsepower. 255 KM z ośmiu cylindrów, którym brakuje ledwie małego motocykla do sześciu litrów? Bez szału. Z drugiej strony – dzięki niewielkiemu wysileniu mamy tu zapas trwałości, a i momentu obrotowego nie brakuje.

Przekręcenie maciupkiego kluczyka w stacyjce, prawilnie umieszczona przy kierownicy dźwignia 4-biegowego automatu na D – i można jechać.

Pierwsze wrażenie jest… nieco dziwne. W Yukonie jest zaskakująco cicho. Materiałowa tragedia, która otacza nas ze wszystkich stron, sugerowałaby raczej puszkę rezonansową, a tu… nic. Jest to w sumie dość rozczarowujące, gdyż amerykańska v-ósemka o krzyżowych wykorbieniach wału ma spory potencjał do dostarczania orgazmów przez trąbkę Eustachiusza, jednak tu ledwie szumi. Bardzo przyjemnie, oczywiście – szczególnie w momencie odpalania silnika, gdy słychać stłumione ryknięcie – jednak ewidentnie brzmienie zostało tu poświęcone na rzecz spokoju i relaksu.

I tak właśnie jeździ Yukon: spokojnie i relaksująco.

Zawieszenie jest po amerykańsku miękkie, choć tył, gdzie sztywna oś wzorem powozów konnych i Poloneza współpracuje z resorami piórowymi, potrafi czasem podskoczyć. Kierownica chodzi lekko, momentami wręcz za lekko, co w połączeniu z luzem, którego moglibyśmy spodziewać się raczej w Trabancie, sprawia, że precyzja prowadzenia pozostaje raczej abstrakcyjnym zagadnieniem. Za to manewrowanie Yukonem to bajka – wyśmienita widoczność w parze z szokującą niemal zwrotnością sprawiają, że nawet parkowanie pod Oszą w godzinach handlowego szczytu nie byłoby stresujące.

Oczywiście pod warunkiem, że zmieścilibyśmy się między liniami.

Tak naprawdę wydaje się, że naturalnym środowiskiem Yukona są przedmieścia. W trasę nadaje się średnio ze względu na właściwości jezdne, aerodynamikę bazyliki na Kawęczyńskiej oraz wir tworzący się w baku przy każdym wciśnięciu akceleratora, zaś do centrum miasta lepiej się nim nie pchać ze względu na rozmiary (choć nie kryję, że kusi). Również teren, mimo ramowej konstrukcji i dużego prześwitu, nie byłby dla niego najlepszym miejscem – przynajmniej dla tego konkretnego egzemplarza, w którym napędzana jest tylko tylna oś. Natomiast mała miejscowość lub podmiejskie osiedle domków jednorodzinnych naprawdę pozwalają zabłysnąć gargantuicznemu SUV-owi. Bagażnik spokojnie wystarczy na zakupy pozwalające przetrwać apokalipsę koronawirusa, sylwetka budzi respekt pod prywatnym przedszkolem zaś prześwit i skok zawieszenia sprawiają, że fakt, iż deweloper zapomniał o przydatności jakiejkolwiek infrastruktury z drogą na czele, przestaje być większym zmartwieniem. Choć tak naprawdę jadąc tym sprzętem przestajesz się martwić czymkolwiek – łącznie z tym, że plastik na desce rozdzielczej sprawia wrażenie odpadków ze sklepu „wszystko po 12 groszy” zaś samo odpalenie silnika osusza kolejne złoże zupy z dinozaurów. A ten egzemplarz nie ma gazioru.

Zady i walety, czyli propsy i klopsy

+ komfort jazdy
+ obszerne wnętrze (choć nie tak obszerne, jak sugerowałyby rozmiary)
+ gigantyczny bagażnik
+ zaskakująca zwrotność
+ fajność i klimat made in USA

– badziewne tworzywa we wnętrzu
– zużycie paliwa
– przeciętne osiągi
– precyzja prowadzenia

GMC Yukon: czy go chcę?

Trudno powiedzieć. Z jednej strony rewelacyjna zdatność do transportu sprzętu basowego, relaksujący charakter i ogólna fajność, z drugiej zaś – podróż autostradą (która jednakowoż czasem mi się zdarza) stanowiłaby ciągłą walkę o utrzymanie się na pasie a każda dłuższa wyprawa wymagałaby zaciągnięcia kredytu pod hipotekę na paliwo. Jednak w tym samochodzie jest coś, co sprawia, że po prostu dobrze się w nim czuję. Jest jak wielki, spokojny pies, który dzięki swym rozmiarom nie musi udowadniać czegokolwiek ujadaniem i rzucaniem się do gardła. Dlatego tak – mógłbym mieć takiego Yukona. Lecz raczej nie jako daily.

I na pewno założyłbym mu gazior.

A temczasem zapraszam na film.